Koud!!!

Gisterochtend vroeg zijn we vertrokken van de noordpool ijskap, weer naar
het zuiden. Van het moment van vertrek heb ik niet veel meegekregen lag
namelijk heerlijk te slapen. Maar toen ik s'ochtends vroeg wakker werd en
naar buiten keek lag der op dek een laag sneeuw van een centimeter of 7 of
8! En dat nog net in juni, terwijl daar in Holland bijna tropische
tempraturen heersen. De sneeuw kwam vers van de noordpool van een koude
front trok over de pool naar het zuiden en wij zaten der in. Dit betekende
ook direct dat de tempratuur flink naar beneden ging, rond het vriespunt of
der onder. Dit zou nog wel uit te houden zijn maar er stond ook een wind van
rond de 30 tot 40 knopen wat een windchill factor van min 15 tot 20 tot
gevolg had!
Op een gegeven moment zaten we voor het front en hebben we met de heli de
laatste 2 wetenschappers op kunnen halen voor dit gedeelte van de trip.
Over de wetenschappers nog iets, dit zijn echt een totaal anders ras mensen.
Jason Box een van de hoofd wetenschappers, is echt wat je noemt een gekke
professor, zit soms helemaal in zijn wereld van ijs en sneeuw dat alles om
hem heen niet tot hem door dringt. Dit had ook bijna fatale gevolgen voor
hem. Want toen de heli terug was met de twee laatste wetenschappers en aan
het uitdraaien was bezorgde hij mij bijna een hartaanval. Een van de
gevaarlijkste momenten tijdens heliops is als de rotor aan het uitdraaien
is, deze kan dan namelijk door de wind op en neer gaan, omdat de geen
centrifugaalkrachten meer opstaan, en tot een hoogte komen dat als je er
onder door loopt je een stukje kleiner word. En dit was nou precies wat
Jason deed kwam zo ineens naar de heli lopen met de rotor aan het uitdraaien
om zijn collega's te begroeten. Ik stond op dat moment naast de heli maar
kon hem niet tegen houden voordat hij er al onderdoor was gelopen, hij zou
ook zolangs mijn naar zijn collega's zijn gelopen maar heb hem met mij hart
kloppend in mijn keel eerst vast gegrepen en gezegt dat wat hij zonet had
gedaan levensgevaarlijk was! Maar zoals ik als eerder zei leven de
wetenschappers in hun eigen wereld en was zijn aandacht en bleek meer op
zijn collega's achter mij gefocused dan op wat ik zei. Hem hem daar om de
volgende ochtend maar even laten zien en nog een keer verteld hoelaag een
rotorblad kan komen, en toen was het hem gelukkig wel duidelijk. Dat was
echt een adrenaline moment voor me welke ik niet weer mee wil maken.
We liggen ondertussen weer bij de gletsjer. We moesten heen heel stuk
omvaren omdat er allemaal zeeijs wat afgebroken was van de gletsjer in de
Narrow straat dreef. Hebben we direct ook gezien dat ook al is de Sunrise
niet meer een van de jongste ze nog steeds door het ijs kan ploegen en
breken 50 tot 60 centimeter dik en lossen stuken wegdrukken van wel een
meter!
Gelukkig is de plek waar we liggen een beetje beschut zodat het in de zon en
uit de wind nog best aangenaam is. Want eerder op de dag kwam je alleen aan
dek wanneer het strikt noodzakkelijk was want met de koude pool wind was
het niet echt aangenaam daar.

Gr uit het hoge noorden