Qaanaaq

Qaanaaq

Maandag weer van het schip afgeweest en deze keer voor bijna de hele dag.
We moesten met de heli Richard afzetten in Qaanaaq, want hij ging weer naar
huis, en ook zouden er onderdelen voor het schip daar op ons wachten. Dus
een mooie gelegenheid om ff lekker een dagje uit te hebben om het zo maar te
zegen. Gert kon Pete de kapitein ook zover krijgen dat hij mee mocht.
Dus ‘s ochtend vertrokken en weer nog meer natuurschoon gezien tijdens de
heenvlucht, eerst langs de rand van de ijskap en daarna er een groot stuk
overheen, waar je ook keek zag je wit wit wit van het ijs.
Toen we in Qaanaaq aankwamen kwam niet veel later de heli van Air Greenland
aan welke, als het ware een bus dienst onderhoud tussen Qaanaaq en Thule
Airforcebase, vanwaar uit vliegtuigen gaan naar de rest van het land. Alleen
bleek dat het pakketje voor ons niet op die vlucht zat en misschien met de
volgende vlucht zou meekomen, alleen was deze pas om zes uur ‘s avonds. Dus
hadden we wat tijd te doden, en de "stad" maar in, wat eigenlijk een drop is
met zeshonderd inwoners. Gelukkig was Martin hier al eerder geweest en wist
hij een "taxi" want het was anders nog best een lange wandeling naar het
dorp. De taxi was een Deen die hier al vijfentwintig jaar woonde. Het eerste
wat we deden was naar de bank voor geld. En daarna naar de super/bouwmarkt
van het dorp om te kijken of we wat konden kopen, want we hadden een paar
boodschappenlijstjes gekregen van de bemanning, met daarop hoofdzakelijk
chocola. En we hadden geluk want toen Martin hier de eerder was waren de
schappen behoorlijk leeg maar het bevoorradingschip was niet lang geleden
geweest dus de schappen waren weer gevuld. Maar we hebben eerst even rond
gekeken maar nog niks gekocht want we moesten nog vijf uur wacht voordat we
weer naar het vliegveld konden om te kijken of het pakketje er was en om nou
de hele dag met zakken vol snoep rond te lopen.
Dus maar door het dorp gelopen, waar je duidelijk een tweedeling ziet tussen
de zoals ze het daar zegen de blanken en de inuit. De "blanken hebben
redelijk huizen en warm en stromend water en dus luxe, waarbij sommige
inuit in tegenstelling wonen in keten welke niet groter zijn dan een
scheepscontainer, waar een hele familie inwoont en weinig luxe is. Ook
hebben we helaas gezien wat alcohol doet met een gemeenschap zoals deze,
waar helaas veel mensen zich ten onder in laten gaan. Want het is een
jachtgemeenschap, ze leven van de jacht op Narwallen, walrussen, zeehonden,
ijsberen, rendieren, muskoks. Alleen als je jezelf niet kunt onderhouden
dan kun je aankloppen voor steun zodat je eten drinken en geld krijgt. Dus
ja het dorp had twee gezichten. En ook de invloed van de blanken was te zien
in het feit dat alle sledehonden zicht buiten het dorp bevonden en je in het
dorp maar een paar honden zag, waarvan de meesten teven met pups. Toen ik
vroeg waarom dit was aan Fin onze taxichafeur, zei hij dat de blanke dit
hadden geeist want zij konden ‘s nachts niet slapen van het honden geblaf en
gejank. Maar hij zei erbij dat hij hier totaal niet mee eens was omdat ze op
die mannier een stuk cultuur kapot maakten, want de honden horen gewoon in
het dorp en zijn voor de mensen daar hun vervoer voor in de winter dus van
levensbelang.
Er was ook een museum wat dat tot onze verbazing nog best interessant was,
hoewel het klein was hadden ze er een mooie collectie van inuit levensstijl,
en veel informatie over het gebied hier. En een van de meest interessante
stukken daar was een stuk meteoriet van puur ijzer en nikkel van 40 bij 40
cm groot, en dit was een derde deel van het origineel. Hoe het kwam dat deze
hier lag, was omdat er hier lang geleden een meteorieten regen is geweest,
en de inuit deze meteoren ontdekt hebben, en het ijzer en nikkel gebruikten
voor werktuigen en gereedschappen. Maar het waren geen het stuk in het
museum was maar klein in vergelijking met welke andere ze er nog gevonden
hebben te minsten 2 meteoren van elke een paar ton! Alleen houden ze de plek
van de meteoren nu geheim omdat er te veel rovers zijn geweest. Kortom een
leerzaam museum, en ook omdat onze taxichauffeur Fin er de beheerder van was en
ons nog veel andere informatie bijgaf. Uit het gastenboek bleek alleen wel
dat Gert en ik niet de eerste Nederlanders daar waren, want zomers komen er
ook kleine cruiseschepen, en er stonden behoorlijk wat Nederlandse namen in.
Omdat er ook cruise schepen komen was er ook een souvenirwinkel, maar
alleen waren de prijzen daar zo hoog dat ik niks gekocht heb, dus voor
diegene thuis helaas nog geen cadeaus. Je kon er wel alles kopen van narwal
tanden tot ijsbeer kleding, alleen kun je de narwal tanden niet uit
groenland meenemen. De ijsbeer kleding wel als er een certificaat bij zit.
Tegen een uurtje of vijf naar de winkel om inkopen te doen, en daarna terug
naar het vliegveldje, om te kijken of het pakketje bij de vlucht zat. Helaas
bleek dit niet het geval, en moesten we nog weer twee uur wachten op de
volgende vlucht waar hij gelukkig wel bij meekwam.
Dus konden we weer beginnen aan de terug vlucht. En wat een vlucht! Het
begon rustig bergen en daarna ijs en daar naar vlaktes. Maar op die vlaktes
spotten weer eerst een paar alleen lopende muskoks, maar opeens zagen een
een kudde! Dus de rem er op en even de toerist spelen, maar ze schrokken van
ons en sloegen op de vlucht alleen eentje bleef dapper staan en deze was ook
groter dan de rest, dit was de stier. Maar omdat wij rondjes aan het vliegen
waren vormde ze een beschermende ring met in het midden de jongen en
daaromheen de vrouwtjes met de koppen naar buiten gericht, en de stier daar
omheen lopend ons in de gaten houden. Echt een geweldig gezicht om te zien!!
Maar naar 2 rondjes weer weg gegaan want wilden natuurlijk de beesten niet
te veel stressen.
Daarna zagen we langs de rand van de ijskap een groot gat, waaronder zich
een kamer bevonden had maar nu het plafond in gestort was, best spectaculair
om te zien.
Onderwijl natuurlijk waren we ook aan het kijken of we misschien ergens nog
sporen van goud konden vinden welke we natuurlijk niet vonden. Wat we wel
vonden was een rijke ader met ijzer erts, even de kist neer gezet snel er
uit gegaan om wat stukken als souvenir mee te nemen.
En daarna kwam nog wel het beste stuk. We waren net bezig met om te draaien
om te land aanboord van het schip, toen Martin op een klein eilandje naast
het schip opeens een ijsbeer zag lopen! Dat was dus nummer zes! Dus de
landing afgebroken en een rondje gedaan maar de ijsbeer was niet echt blij
met ons gezelschap en probeerde weg te komen over de rotsen, en om te
voorkomen dat hij zichzelf zou bezeren door onze schuld zijn we maar snel
weg gedraaid en aanboord gegaan.
Maar we hebben nu dus al zes ijsberen gezien, en Fin de taxichauffeur zei
dat hij in al die tijd dat hij in Qaanaaq woonde wat al vijfentwintig jaar
is er maar een stuk of 10 heeft gezien. Dus we mogen ons best bevoorrecht
noemen met al het wild wat wij in de korte tijd dat we hier zijn al gezien
hebben.

Gr Uit het hoge Noorden