Weer een stukje paradijs

Weer een stukje paradijs.

Afgelopen weekend lagen we voor anker aan de noordkant van de Humbold
gletsjer. En hier bevindt zich een laagvlakte dus boodt dit weer de
gelegenheid om de benen te strekken door middel van een wandeling. Alleen de
eerste mogelijkheid om te lopen ging aan mij voorbij, want dat is mijn pech
als de heli aan het vliegen is dan kan ik niet van het schip af.
En dat was achteraf best balen want toen Gert en Jon weer terug aanboord
kwamen hadden ze iets fantastisch meegemaakt. Ze waren gedropt op een
schiereilandje waren ze eerst al sporen ontdekte van ijsberen, en ook de
resten van rendieren, dus dat betekende al dat er genoeg leven was. En
terwijl ze verder aan het lopen waren, stuiten ze op een hermelijntje, welke
totaal niet bang was maar eerde nieuwsgierig. En hun de eerste keer tot op
een paar meter naderde. Zij waren waarschijnlijk de eerste mensen die hij
of zij ooit gezien heeft. En dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij
geen angst toonde en het zijn nou ook niet de meeste bange wezens, want ze
zijn voor de duvel nog niet bang, wat dus wel weer bleek.
Nadat ze een tijd je met het beestje gespeeld hadden liepen ze verder, waar
ze Arne tegen kwamen en hem vertelde over het beestje, alleen hij kon hem
niet vinden totdat Jon floot, en het hermelijntje als een hond zijn kopje
boven de rotsen uitstak en zoweer na hun toe kwam rennen en daar bij ook
nog op Gert zijn schoen ging zitten.
Dus toen de volgende dag voor mij ook de gelegenheid was om aan land te
gaan, was het eerste wat ik deed kijken of ik het beestje ook kon vinden
maar zoals je waarschijnlijk wel verwacht geen hermelijn te vinden. Maar
dat drukte de pret niet want er was nog meer dan genoeg te zien daar. Sporen
van ijsberen, overals over het schiereiland. Ook ik vond de resten van
tenminste 2 rendieren, want er lagen 2 schedels, maar over het eiland lagen
nog meer resten verspreid, dus wie weet wel meer.
Ook sporen van hazen, in de vorm van keutels maar ook poot afdrukken en
graaf werkzaamheden.
Over graafwerkzaamheden gesproken, een gedeelte van het eiland zag er uit
als er net een partij bulldozers bezig was geweest met grondverzet
werkzaamheden. Want er lagen hopen grind en keien tot wel 8 meter hoog.
Alleen is er daar op dat stuk aarde nog nooit een bulldozer geweest. De
enigste die daar bezig is geweest is moeder natuur, en haar bulldozer was de
gletsjer, waarmee ze hopen grond grind en rotsen daar gedeponeerd heeft. Wat
heeft geleid tot een machtig stukje natuurschoon.
Heb me hier ook weer best vermaakt met spoorzoeken gewoon zitten in de stilte
rust, kortom heerlijk. En natuurlijk goed opletten in al dat grind of er
toevallig niet ergens een stukje goud ligt te blinken, want er is goud in
dit stuk van de wereld, allen ik had geen geluk niks gevonden.
Toen ik weer terug aan het lopen was naar het punt waar ik weer opgepikt zou
worden, zag ik sporen van een vos, die naar een meeuwen kolonie leidde.
Helaas zag ik ook weer sporen terug lopen dus geen kans om hem zelf te zien.
Maar hij zal waarschijnlijk wel een lekker maaltje meeuw gehad hebben want
er lagen resten meeuw.
Maar voor mij zat de dag er weer op, eigenlijk te kort maarja beter iets dat
niets, ff weer heerlijk de benen gestrekt en in de rust gezeten.
Die zaterdag avond wilden ze foto's maken van een bijzondere ijsberg die
we al eerder tegen waren gekomen. Deze had een grote boog, welk in theorie
groot genoeg was om de heli door te vliegen, maar wat we natuurlijk niet
doen.
Alleen toen we daar waren en de hele bende voor de foto's en film opweg
waren naar de berg, die nu klem zat tussen het zeeijs, in een zodiac,
maakte moeder natuur ons er weer eens goed van bewust dat wij niet de baas
hier zijn. Want zo uit het niets dook er een ijsbeer op, die toen ze hem
zagen al aardig dichtbij de boot was, dus als de wiedeweerga de mensen in de
zodiac terug naar het schip en aanboord. Want als er iets is wat je niet
wilt is het dichtbij een ijsbeer zijn terwijl je tussen het ijs zit met een
zodiac en je weinig kanten opkan.
Gelukkig kon iedereen veilig aanboord komen. Maar de beer liet ook weer
blijken dat ze voor weinig tot niks bang zijn. Hij liep tot aan naar de boot
over het ijs en keen omhoog naar ons onderwijl ons ruikend of wij eetbaar
waren. Hij leef zo'n 10 minuten rondhangen, totdat hij er overtuigd van was
dat die rare wezen op dat stalen ding niet bereikbaar voor hem waren.
Dus vervolgde hij zijn jacht op zeehonden over het ijs.
Maar hoe mooi het ook was om een ijsbeer van zo dichtbij te zien, maakte deze
ervaring ons ook weer duidelijk dat je hier op alles voorbereid moet zijn en
dat zoals al eerder gezegd niet wij maar hij boven aan de rangorde staat. En
dat ze opduiken voor dat je er erg in hebt

einde