Oase

Oase

We zijn nog steeds bezig met allemaal wetenschapelijk onderzoek, maar nu dus
bij de Humbold gletsjer. Maar alle apparatuur bij Petermann word ook nog
steeds scherp in de gaten gehouden voor het geval er een stuk afbreekt. Wat
volgens sommige hier aanboord waaronder deze persoon misschien helemaal niet
gebeurt. Maar er is een pot gemaakt voor wie de goede datum en tijd raad, en
ja heb ook maar een wedje gedaan is toch een redelijke pot, ondanks dat ik
denk dat de stukken er volgend jaar nog zullen zijn.
We zijn begonnen vorige week bij de noordelijk kant van Humbold en daarna
naar het zuidelijkste punt van de gletjser gevaren, wat toch nog wel wat
uurtjes in beslag neemt, omdat de gletjser meer dan honder kilometer breed
is en we onder tussen om de zoveel kilometer metingen doen.
Bij de noordelijke kant hebben we met een SWAT sonar (zijwaarts kijkende 3D
sonar) welke Jon en ik gemonteerd hebben aan de onderkant van een van de
grote ribs, sonar metingen gemaakt van de bodem en ook ijsbergen. En dat is
best wel gaaf want zo kun je zien hoe de onderkant van een ijsberg er
uitziet en ook hoe ver zo'n berg nou nog onderwater steekt!
Richard de wetenschapper welke over de sonar gaat was helemaal in zijn
nopjes om het zo maar te zeggen.
Bij het zuidelijke punt van de gletjser hebben we weer SWAT metingen gedaan
maar ook metingen van een grote opwelling van smeltwater welke onderwater
uit de gletsjer komt , en dan naar het oppervlak stroomt. En indrukwekkend
van deze plek was ook dat we hier grote stukken van de gletser zien
afbreken. Ze beginnen met een luid gedonder, waarna een grote stuk ijs het
water inschuift, onderwater verdwijnt voor even en daarna weer naar boven te
schieten instukken breekt en wegdrijft, onderwijl ook nog een tsunami
voortbrengend.
Maar het mooiste van deze plek was wel dat er te midden van al het ijs zich
als het ware een oase bevond. In de vorm van een groot stuk graniet waar de
gletsjer zich om heen beweegt, nu in de zomer omdat de warmte van de rotsen
de gletsjer doet smelten en in de winter omdat het graniet zo hard is dat
het maar heel langzaam toegeeft een de onmetelijke druk van de gletsjer.
Maar op deze oase ,want zo kun je het wel noemen, heb ik voor het eerst in
zo'n anderhalve maand denk ik weer voet aan vaste wal gezet. Ben al wel meer
van het schip afgeweest maar dat was allemaal op ijs en niet op vaste grond.
Dit was op zondag middag en was een van de beste middagen tot nu toe. De
plek was groot genoeg dat je kon lopen zonder iemand anders te zien, alleen
vogels welke hier aan het nestelen zijn, smelt stromen, kortom rust! Want
dat is iets wat je aanboord eigelijk niet hebt, je hebt wel tijden van rust
maar niet zonder dat je lawaai hebt, er is altijd wel een motor of generato
aan het draaien. Maar daar op dat stuk rots met smelt stroompjes bloemen die
er bloeien en vogels die fluiten, daar was wel rust. Dus een heerlijk plekje
uit de wind in de zon met uitzicht op de baai gezocht, en daar gewoon alleen
maar heerlijk heelijk gezeten, zonder gebrom aan je kop, of iemand anders te
zien, kortom rust! En de middag was er eigenlijk te kort je kunt er zo een
heledag of meer doorbrengen kijken naar de bloemen die heen en weer wuiven
in de wind, luisteren en kijken hoe het water zich een wegbaand naar de zee.
Als je stil bent zie je de vogels hun jongen voeden die al wel kunnen
vliegen maar voor voedsel nog afhankelijk zijn van hun ouders, dus luid
piepend op de rotsen of tussen zitten wachten op voedsel.
Terwijl ik dit aan het typen ben hoor ik net, Boben op'n strobult van Daniel
Lohues, en dit liedje vertaald wel een beetje wat ik voelde toen ik daar in
de rust zat. Even heerlijk alleen op de wereld. Wat na bijna 2 maanden op
een boot van vijftig meter met 28 man aanboord, het beste gevoel ter wereld
was.
We kwamen er ook achter dat wij niet de eerste mensen waren op dat stukje
paradijs. Er bevonden zich namelijk op een stuk veen achtige grond drie
graven. Er waren hoofdstenen van kleine stukken graniet met iets er in
gekrast, maar door door weer en wind was niet meer te lezen wat er stond.
Het kan zijn dat het de graven zijn van een oude expeditie ui de 19de of
18de eeuw, maar het kunne ook de graven zijn van walvisvaarders.
Op het moment zijn we weer aan de noordkant, we blijven bij Humbold nog zo'n
10 dagen voordat we weer verder moeten naar de oostkant van Groenland.


Gr Uit het Hoge noorden

Stefan